Pensamentos críticos

 O Alba de Groria foi un discurso de Castelao pronunciado no Centro Galego de Bos Aires, con motivo do Día da Patria Galega de 1948, nun encontro no Teatro Arxentino. Foi publicado nese mesmo mes en A Nosa Terra e que o propio autor comeza a escribir en Marsella en 1947. A significación podémola ver máis aló do propio 25 de xullo, senón que nel exprésanse as ideoloxías propias do noso nacionalismo galego. Un exemplo é a primeira frase do texto Se no abrente deste día que é moi usada entre nacionalistas para anhelar os seus desexos. Debemos de facer constar que os dous primeiros parágrafos corresponden co capítulo I do Sempre en Galiza e que o título foi escollido por Blanco Amor, quen fixo a tradución ao castelán.  Compartimos este texto no aniversario da morte deste gran patriota galego. O texto está tomado do publicado pola AC Alexandre Bóveda. Miñas donas e meus señores: SI NO ABRANTE d-este día poidéramos voar sobor da nosa terra e percorrela en todas direicións, asistiríamos á

Rosalía de Castro deixounos moito material para a análise e a profundización.  Coma ben dixemos fai certo tempo, a máis grande das nosas letras tamén deixou pegada na literatura castelá. Escribiu nesta lingua obras como En las orillas del Sar, Las literatas, Flavio, A mi madre, La hija del mar ou Lieders. Este precioso manifesto xorde dunha petición feita en 1858 por Benito Vicetto. Este home escribiulle a Murguía para pedirlle amablemente que cantase a santa liberdade do pobo galego e abofé que o fixo.  A xoven autora está a elaborar o seu primeiro documento de identidade, por certo no mesmo ano en que casa con Murguía, unha especie de aviso a navegantes coa contundencia que caracterizou a nosa propia escritora. O diario El Miño será o destino deste breve manifesto feminista, periódico dirixido entre outras persoas por Juan Compañel, editor de Cantares, como Alejandro Chao, membro dunha das familias máis importantes da historia de Vigo. Grazas ao arquivo que os Chao gardan en Vigo e a

 Comparto un dos artigos da gran amiga deste caderno de viaxes Pilar García Negro. O artigo ten como obxectivo desmitificar os mitos acerca da figura de Rosalía de Castro. A autora deunos permiso para compartir o artigo. É u n tópico asentado na mediática galega asociar a negra sombra rosaliana ao fatum , á fatalidade, á desgraza irremediábel, en definitiva. É recurso socorrido, tanto para falar do chapapote do Prestige como de calquera desastre que nos aconteceu ou acontece. Porén, nada disto ten a ver co texto onde tal expresión figura. A orixe cómpre situala no poema de Rosalía de Castro Cando penso que te fuches , que figura —non por casualidade— no medio e medio do libro II de Follas novas , titulado ¡Do íntimo! (no máis abisal da súa intimidade). Como moi a tergo aclarou Carvalho Calero, este poema é o final dunha triloxía que comeza con ¡Mar!, cas túas auguas sin fondo , continúa con Cava lixeiro, cava e finaliza, apoteosicamente, con Cando penso que te fuches . Rosalía de Ca

 Comparto neste blogue o material de Vía Galega da campaña polos símbolos nacionais de Galiza. https://viagalega.gal/wp-content/uploads/2022/10/CADERNO-OS-SIMBOLOS-DEP-CORUNHA-USB-2.0.pdf  Himno galego coa letra restaurada https://www.youtube.com/watch?v=IFUHHgiyZxQ Himno galego cantado polo Coro Cantares do Brión https://www.youtube.com/watch?v=X_EPFW9WAnE

  Alfonso Daniel Rodríguez Castelao naceu en Rianxo o 29 de xaneiro de 1889 e morreu en Bos Aires (Arxentina) o 7 de xaneiro de 1950. Foi un dos grandes escritores, debuxantes e políticos que deu a Galiza de comezos do século XX. A peripecia vital de Castelao lévalle a vivir unha longa tempada en Pontevedra, xerme do Partido Galeguista en 1931. Estudou a carreira de Mediciña, pero nunca exerceu, como ben dixo él, por complacencia coa humanidade. Unha das grandes obras políticas foi a elaboración e entrega do Estatuto de 1936, pero co estalido da Guerra Civil, quedou sen efecto. A súa grande obra ensaística é o Sempre en Galiza , onde traza as ideas fundamentais do nacionalismo galego: Galiza é unha nación, con cultura propia e debemos de apostar por unha autonomía de país, tamén como bo caricaturista da vida publicou Cousas , un libro acompañado por retratos feitos por él que nos pretende amosar a realidade da vida cotiá galega ou Os dous de sempre , na que fai unha historia de dous p

 O pasado venres 14 de outubro, a asociación Lucenza en colaboración co Concello de Nigrán e a Fundación Celso Emilio Ferreiro, celebramos con moita ilusión unha homenaxe a este grande escritor ourensán e a súa obra Longa noite polo sesenta aniversario. A homenaxe estivo cargada de momentos emotivos e tiña todos os elementos que toda homenaxe cultural debe de ter. O libro en cuestión foi editado por primeira vez en 1962, na editorial Galaxia na colección Salnés, pero creo que é de todos coñecido que o movemento de Voces Ceibes e a Nova Canción Galega fixo deste poemario un fito histórico. Aínda corenta anos despois da morte de Celso Emilio, os seus poemas seguen sendo de grande utilidade e actualidade. Contamos coa presencia de Mini Rivas, Xan López e Tino Baz dende unha videochamada, así como recitadores e recitadoras tan excelentes coma os nenos/as do colexio de Nigrán Humberto Juanes, rapazada do IES Val Miñor acompañadas do seu profe Iago Castro, Marta Dacosta, Carme Xiráldez, así

  Lendo o libro coordinado polo profesor Fernando Ramallo A lingua en 2050, formulasenos unha cuestión irrenunciable para todo pobo cunha lingua minoritaria e minorizada: existirá o galego nun futuro predecible? Poderá gozar o galego de boa saúde ? Poderá ser a literatura galega un alicerce de achegamento de novos falantes para a nosa lingua? Estas tres preguntas son fundamentais para valorar o que estamos a facer pola lingua. Ser futurista neste sentido é algo atrevido, xa que cambiamos de circunstancias como días ten o ano, e poden darse novas realidades, pero axúdanos a ver o que estamos a facer pola causa. Quizais aquí estamos a suspender como sociedade. O proceso de normalización lingüística en Euskal Herria, supuxo por parte da clase política un exercicio de cambio, levándoos a facer de seu o idioma, chegando incluso a usalo na súa propia vida privada, como modelo de exemplaridade. Isto obtivo como resultado que a lingua conseguiu un severo prestixio social e que toda a cidadaní

  Artigo publicado na páxina do Bloque Nacionalista Galego de Nigrán por este mesmo servidor. O domingo, milleiros de simpatizantes e afiliados, reunímonos na Coruña nunha especie de cónclave para decidir o futuro do BNG. Un cónclave que, en vez de fumes brancos, houbo fumes violetas con letra de M de muller. O único que saco de conclusión da Asemblea de onte é que hai equipo e hai unha capitana que é, dende o punto de vista da definición lingüística e psicolóxica indefiníbel, debido a que a polifacetismo está presente ao longo da súa estadía na organización. Unha deputada que pasou de ser desapercibida a ser a mellor líder da historia do BNG. Unha muller nacida na Galicia profunda de Sarria, na parroquia de Chorente, que ten a confianza dos galegos e das galegas. Sí, señores, señoras e varóns machistas, estou a falar de Ana Pontón, unha boa matadora contra as políticas dos recortes, unha gran loitadora desta Terra e sobretodo unha gran boxeadora contra as machistadas dalgúns que se ve

Durante o pasado mes de setembro, en todas as localidades do país estivemos celebrando o 40 aniversario da organización nacionalista da Galiza. Unha conmemoración chea de ilusorios e no mellor momento da historia política do nacionalismo galego. No Congreso dos Deputados seguimos mantendo esa representación parlamentar, 19 escanos no Parlamento Galego (superando os 18 escanos de Beiras), e cunha gran presenza a nivel social e provincial.  Gústame escoitar en palabras da miña mestra Teté, militante fundacional do BNG, cómo foron aqueles anos de intenso traballo de constitución. Somos herdeiros e herdeiras desa historia nacente que costou implantar e consolidar na sociedade galega e creo que foi un gran acerto crear a marca Bloque para o nacionalismo galego. Tiven a sorte de escoitar moitas máis historias, pero quédome con esta por seren a que máis influíu na miña vida persoal. Como valoracións iniciais que fago deste ano e dous meses de militancia, direi que síntome moi cómodo nesta org

  Pilar García Negro naceu en Lugo en 1953. Actualmente é profesora honoraria da Universidade da Coruña e foi deputada do Parlamento Galego e unha das grandes estudosas da literatura galega cun amplo abano de publicacións.  Fai un mes púxenme en contacto con ela co obxectivo de abrir unha sección de entrevistas neste blogue con persoeiros que influíron na lingua e na política da Galiza. Quero agradecerlle públicamente o seu interese por responder a estes inquéritos e espero que esta entrevista sexa do voso agrado. Celebramos este ano   o día de Rosalía de Castro por primeira vez dun xeito oficial. Por qué é importante celebrar a Rosalía dende as institucións? Realmente, o que se celebrou este ano por primeira vez é un cambio de data, do 24 ao 23 de Febreiro, pois está demostrado que foi este o día en que naceu, o 23, sendo o 24 o do seu baptismo (de aí a confusión). A data foi sempre celebrada polas asociacións culturais galegas, a AS-PG, a AELG e moitos centros do ensino. A oficiali