Qué é a literatura

Nestes meses de verán hei de confesar que non subirei ningún comentario de libros, xa que estou actualizando o meu catálogo, pero quixera compartir con vostedes esta reflexión.

O outro día estaba nunha bocatería e estabamos debatendo sobre o estado da lectura e os libros en xeral e ocorréuseme facer a seguinte reflexión: qué é a literatura?, qué son os libros? As respostas poderían ser moi doadas. Sen embargo, se o pensamos tan ben, aínda nos facemos estas preguntas.

Empecemos cunha definición moi clara e sinxela. A literatura é a mostra dos gustos e das preocupacións que a xente tén nun momento determinado da súa existencia vital e que está reflexada en cada escritor e en cada libro dunha maneira artística. Poderíamos deixalo así.

 A literatura é, polo tanto, un espello onde mirámonos reflexados a través da arte de escribir. Por iso, existen tendencias ou modas e libros que penduran no tempo como clásicos da vida. Porque son esa mostra vital e humana que reflexa o noso ser. 

Voltemos á bocatería por un instante. Un amigo meu nese momento fixo unha clara pregunta. Se dis que toda a literatura funciona por modas, por qué J K Rowling tivo tanto éxito? Eu lle dixen: pois polo mero feito de que a literatura é simplemente o espello da xente. Nalgúns anos tivo moito éxito a narrativa erótica e a narrativa de ciencia-ficción.

 Os libros e a literatura son a mostra vital da nosa forma de ser e de vivir. Feitos históricos, sentimentais, psicolóxicos ou patolóxicos en xeral sentan as bases dun feito literario dun determinado tempo. 

Sen mirar cara atrás temos a poesía social en tempos do franquismo onde criticábase moi de cheo a dictadura, temos nos tempos de hoxe unha serie de novelas históricas da Guerra Civil, converténdose en feitos literarios. 

 En definitiva a literatura é a nosa compañeira vital. É o reflexo das nosas inquedanzas, preocupacións e ledicias.

Comentarios

Publicar un comentario

Deixe a súa mensaxe.
Deje su mensaje.

Publicacións populares deste blog

O machismo en Pondal. Poemas

 A visión da muller está conformada por dúas vertentes. A primeira é unha muller idealizada propia dos escritores clásicos. Recórdame bastante aos poemas do Ars amandi de Ovidio ou as Odas e Epodos de Horacio en canto non existe unha persoa, senón que parece coma que o amor é un ideal. No segundo caso, entroncámonos coa violencia argumental. Hai poemas como Pilleina antros pinos soa que evoca a violación no sentido estricto da palabra. Aquí tedes unha selecta escolma desta tipoloxía de poemas: Pilleina antr´os pinos soa, alba de medo tornou; quijo fugir, mais non pudo, que sabe que peixe eu son. Rogárame de rodillas, de rodillas me rogou; tembrou comoa vara verde qu´estremece a virazón. Cal quen teme ser oída, dixo: "Pïdocho por Dios...¡ "Estás fresca -lle contesto-, vente a min con oracións¡ Non solta nunca o raposo a galiña que pillou,astra zugarlle o mel todo non solta a fror o abellón, nin a branca e doce pomba larga o montesío azor" Aquela miña leda compañeira, Pr
Ler máis

O autismo na sociedade actual

 Comparto con gusto o artigo publicado no Nós Diario A verdade é que pensamos moito que a xente con autismo e da familia dos TEA (Trastornos do Espectro Autista) son estraños, coma se fosen marcianos que non existisen no noso planeta e ben pode ser un veciño ou unha veciña da nosa contorna. E digo isto debido a que a mente humana prexulga moitas veces acerca de nós. E quizais sexamos as persoas máis reais, con mellor corazón e cunha concepción da vida chea de moita lóxica. Unha das grandes reflexións persoais que fixen foi o sentido do meu 'ser 'autista'. Quizais moitas veces foron cheas de medo ou de xenreira. Con todo, a meirande parte das veces, esta revisión mental foi plácida e feliz. Esa forma de ver a vida creo que me enriqueceu, xa que me deu outra visión das cousas e conseguín comprender a intelixencia do ser humano no seu mellor estado de pensamento. Con esta maneira de ser e de actuar, pensei moito naqueles momentos que foron de esforzo constante e que deron moit
Ler máis

O porvir da lingua galega

  Lendo o libro coordinado polo profesor Fernando Ramallo A lingua en 2050, formulasenos unha cuestión irrenunciable para todo pobo cunha lingua minoritaria e minorizada: existirá o galego nun futuro predecible? Poderá gozar o galego de boa saúde ? Poderá ser a literatura galega un alicerce de achegamento de novos falantes para a nosa lingua? Estas tres preguntas son fundamentais para valorar o que estamos a facer pola lingua. Ser futurista neste sentido é algo atrevido, xa que cambiamos de circunstancias como días ten o ano, e poden darse novas realidades, pero axúdanos a ver o que estamos a facer pola causa. Quizais aquí estamos a suspender como sociedade. O proceso de normalización lingüística en Euskal Herria, supuxo por parte da clase política un exercicio de cambio, levándoos a facer de seu o idioma, chegando incluso a usalo na súa propia vida privada, como modelo de exemplaridade. Isto obtivo como resultado que a lingua conseguiu un severo prestixio social e que toda a cidadaní
Ler máis