O machismo en Pondal. Poemas

 A visión da muller está conformada por dúas vertentes. A primeira é unha muller idealizada propia dos escritores clásicos. Recórdame bastante aos poemas do Ars amandi de Ovidio ou as Odas e Epodos de Horacio en canto non existe unha persoa, senón que parece coma que o amor é un ideal.

No segundo caso, entroncámonos coa violencia argumental. Hai poemas como Pilleina antros pinos soa que evoca a violación no sentido estricto da palabra.

Aquí tedes unha selecta escolma desta tipoloxía de poemas:

Pilleina antr´os pinos soa,
alba de medo tornou;
quijo fugir, mais non pudo,
que sabe que peixe eu son.

Rogárame de rodillas,
de rodillas me rogou;
tembrou comoa vara verde
qu´estremece a virazón.

Cal quen teme ser oída,
dixo: "Pïdocho por Dios...¡

"Estás fresca -lle contesto-,
vente a min con oracións¡

Non solta nunca o raposo
a galiña que pillou,astra zugarlle o mel todo
non solta a fror o abellón,
nin a branca e doce pomba
larga o montesío azor"

Aquela miña leda compañeira,
Presurosa e lanzal;
Aquela doce meiga,
Gracïosa e sin par;
Que sempre me seguía,
PoI’ agreste soedá;
Que s’eu corría, corría;
S’eu paraba d’andar,
Tamen ela paraba
O seu paso fugaz:
A roupa curta e leda,
Das cores da miñan;
C’unhas alas garridas,
Com’a fada Baltar;
Unhas leves sandálias
Nos pés, q’ envidia dán
 
A neve, c’ unhas cintas
Que desde o calcañal,
As pernas, com’ a Dáfne, lle tecían,
Con gracia singular:
Todo leve, impalpabre,
Para millor andar…
 
Pl’ a sua donosura,
Conocél-a quezáis?
Víchela por acaso,
Presurosa cruzar,
Por antr’ as vosas uces,
Ou, brañas d’ Armeár…?

Agora, meu corazón,
agora pola noitiña,
pola miñanciña non.
Ninguén nos pode estorbar...,
é ben soparada e soa
esta gandra de Gundar.

Os pinos fan doce son.
Nesta doce soedade
apértas'o corazón.
Non te poñas a tembrar,
meniña, non teñas medo,
que ninguén te quer matar...

Abonda ja d'oración...
Porque de min non te libran
nin Dios nin o demo, non.